هَمیشــﮧ بَراﮮ פֿــوבتــ باش..

ڪــﮧ نـَـﮧ בلتَنگــ بــِشـــﮯ..

نـَـﮧ בلـِتــ بــِشڪَنــﮧ..

نـَـﮧ بُغـض ڪُنـــﮯ..

نـَـﮧ شَـبا با چـِشماﮮ פֿـیس بــפֿـوابـــﮯ..

نـَـﮧ صُبح با چـِشـماﮮ پُفــ ڪَرבه بیدار شـــﮯ..

نـَـﮧ بَراتــ בل بــِسوزونـَטּ وَ نـَـﮧ...

ڪاش زوבتـَر بــﮧ ایــטּ פـَـرفــ ها مـــﮯ رسیـבمـ هـَمـ בل

خـבایا! براے خاموشے شبهاے انتظارم فقط یک فوت کافیست!

خاموشم کن،خستـﮧ ام ......

عـآכتــ ڪـرכه ام ڪـﮧ تـنهــآ بآ خــوכم بآشـم ...!

כوωـتــے مـﮯگـفتــ :

عـیــبــِ تنهـآیــے ایـטּ اωــتــ ڪـﮧ [ عـآכتــ ] مـﮯڪـنــے ...

خـوכتــ تـصمیـم مـے گیرے

تــنـهآ بـﮧ خــیـآبآטּ مــےروے

و بـﮧ تـنهآیــے قـבم میزنـے ...

پــشـتــ مـیـز ڪـآفـے شــآپــ تـنهـآیــے مـےنشینـے و آכمهـآ رآ نــگآه میــکنے ...

ولـﮯ مـטּ بـﮧ خـآطر هــیـטּפـس כوωــتـش כآرم !

تـنهـآ ڪـﮧ بآشـے نگآهـتــ כقـیـق تــر مــےشــوכ و مـَعـنـآ כآر ؛

چـیزهـآیــے مـےبینے ڪـﮧ دیگرآטּ نــمےبیننـב !

نه فرهادم که از شدت دلتنگی دل کوه بشکافم
نه مجنونم که توان آن داشته باشم سر به بیابان بگذارم!
تمام این دلتنگی ها را همین جا در قلبم فرو می ریزیم و در اشک هایم خلاصه می کنم!
نمیدانی چه دردی دارد و چه سخت است، تیشه به دل کوبیدن و
آواره شدن در هیچ مکانی و هیچ بیابانی...

سر به هوا نیستم
اما همیشه چشم به آسمان دارم حال عجیبی است
دیدن همان آسمان که شاید تو دقایقی پیش به آن نگاه کرده ای...

بلند شو و همراه کلاغ قصه ها به خانه ام بیا
اینجا یکی از بودهای قصه
سال هاست چشم انتظار آن یکی نبود نشسته است !

مـثـل تـــار مــوهـــایـش ایـن بـــار
دوسـتـت دارم هـــایـــم را
پـشـت گـوشـش انـــداخـــت و  رفــت !

با تمام مداد رنگی های دنیا به هر زبانی که بدانی یا ندانی !
خالی از هر تشبیه و استعاره و ایهام تنها
یک جمله برایت خواهم نوشت :
دوستت دارم خاص ترین مخاطب خاص دنیا !

تو تکراری ترین ” حضور ” روزگار منی
و من عجیب ؛ به آغوش تو
از آن سوی فاصله ها خو گرفته ام . . .

این روزها به یک چیز می اندیشم ...

به تو و دستهایت ...

که عطرش را جا گذاشته‌ای لابه لای انگشتانم ...

می ترسم این زمستان هم به دیدنم نیایی برای گرم کردن ِ دستانم !

مهربانم ... امشب به رویایم بیا

برای بیرون کردن ِ تردید از خانه ی ذهنم ...

مدتهاست
چتر منطق را بر سر گرفته ام!
تا باران عشق را تجربه نکنم!
دیگر توان مقابله با
تب و لرز
برایم باقی نمانده است...

رد پاهایم را پاک می کنم
به کسی نگویید:
من روزی در این دنیا بودم.
خدایا می شود استعـــــفا دهم؟!
کم آورده ام …!

زير ِ بـــــارآن مے ايستَم
ميگويَند مــُـــد است ايـن روزهـــآ
عشـــــق بازے زير ِ بارآن
با اشک هاے ابـــــر ....
دل نِمے سوزانَم بَراے ابرے کہ اَز شِدت گِريــہ
بــہ هِقـــــ هـِــــق افتاده است
دِلَم بَراے خُـــــودَم مے سوزَد
كه از فِشار دِلتَنگــــــے
خيلي وَقت است نَفَسَـــــم بُريده بُريده و بَند استـ

خدایا...
آسمان چه مزه ایست؟!
من...
تا به حال فقط زمین خورده ام!

مـی گـویـنـد بـاران کـه بـبـارد
بـوی ِ خـاک بـلـنـد مـی شـود...
پـس چـرا ایـنـجـا بـاران کـه مـی بـارد
عـطـر خـاطـره هـا مـی پـیـچـد ؟!

دستاشو مشت کـرده بود…
پرسـیدم توی مشتت چـیه؟!
گفت : خودتـ نگـاه کن
دستاشو گرفتم و آروم باز کردم…
توی دستاش چیزی نبود!
گفتم : چیزی نیست کـه…
دستامــو که توی دستاش بود فشـــرد و گفت:
نبــود…ولی “حــالا هست”
دستام گرم شد و اون لبخند زد…

برای دوست داشتنت
محتاج دیدنت نیستم...
اگر چه نگاهت آرامم می کند
محتاج سخن گفتن با تو نیستم...
اگر چه صدایت دلم را می لرزاند
محتاج شانه به شانه ات بودن نیستم...
اگر چه برای تکیه کردن ...

مرا به یاد بیاور
فکر کن ، تمام ثانیه ها را بگرد
آنقدر که دستهایت عبور زمان را
لمس کنند . بگرد
میان برگ های کهنه تقویم
در ثانیه های نفس نفس
در دقیقه های
بودن و رفتن
روی خط صاف آرامش چشمانم
مرا یادت آمد؟

خوش به حال باد...
گونه هایت را لمس می کند
و هیچ کس از او نمی پرسد که با تو چه نسبتی دارد!
کاش مرا باد می آفریدند
تو را برگ درختی خلق می کردند؛
عشق بازی برگ و باد را دیده ای؟!
در هم می پیچند و عاشق تر می شوند …